Niemal nikt nie wiedział o tej tragedii w życiu Magdy Umer

Dzieciństwo skończone przez śmierć młodszego brata

Magda Umer jako mała dziewczynka była świadkiem choroby swojego młodszego o dwa lata brata, cierpiącego na zanik mięśni. Obserwacja jego cierpienia i bezradność wobec niego stały się doświadczeniem formacyjnym. „Brat zmarł, gdy byłam dorastającą dziewczynką. Wtedy skończyło się moje dzieciństwo” – wspominała w magazynie „Retro”. To wydarzenie zasiało w niej ziarno egzystencjalnego niepokoju, które towarzyszyło jej przez lata. Mimo że choroba brata była ciężkim doświadczeniem, w wywiadzie dla „Urody Życia” artystka przyznała, że trudno ubrać w słowa, jak wielkim szczęściem było dla niej poznanie brata i możliwość bycia przy nim. Jak wyznała, dzięki niemu ich rodzina była „jednym organizmem”, a jego choroba potrafiła łączyć nawet zwaśnionych rodziców.
 

Walka z myślami o śmierci i próba odebrania sobie życia

Tragedia z dzieciństwa zrodziła w Umer trwałe poczucie melancholii i stałe rozmyślania o śmierci. „Ciągle myślałam o śmierci. Że po niej już nic nie ma. I że to straszne. I że po co to całe życie. I kto mógł wymyślić aż takie cierpienie bezbronnego dziecka. Nie chciało mi się już żyć, a miałam dopiero 16 lat” – pisała w swojej biografii. Ciężar tych przeżyć oraz inne trudności osobiste doprowadziły do kryzysu. W szczerej rozmowie z „Polityką” w kwietniu 2025 roku artystka wyznała, że od lat zmaga się z depresją. Ujawniła także, że w wieku 26 lat podjęła próbę samobójczą. „(…) odratowano mnie, i jestem za to wdzięczna. I dzięki temu wiem, że już drugi raz próbowała tego nie będę” – powiedziała, podkreślając jednocześnie, że walka o zdrowie psychiczne jest procesem, w którym wciąż zdarzają się lepsze i gorsze momenty.
 

Późne odkrycie szczęścia i artystyczna droga przez życie

Pomimo cienia, który kładł się na jej życie, Magda Umer z czasem odnalazła spokój i szczęście. Kluczową rolę odegrało spotkanie Andrzeja Przeradzkiego, który stał się mężem jej życia. „Bo ja późno odkryłam, że jest cudnie. Kiedyś myślałam, że jest beznadziejnie” – mówiła w wywiadzie dla „Gali”. Wspólnie wychowywali syna Franciszka, a Umer miała również starszego syna Mateusza z poprzedniego związku. Równolegle do życia prywatnego rozwijała się jej imponująca droga artystyczna. Rozpoczęła ją pod koniec lat 60. w studenckich kabaretach, by wkrótce zdobyć nagrody na FAMIE i Festiwalu w Opolu. Przez ponad pięć dekad stworzyła osiem albumów, pisała teksty piosenek (m.in. „Osobno” dla Seweryna Krajewskiego) i reżyserowała koncerty, pozostając aktywną na scenie niemal do samego końca. Jej ostatni publiczny występ miał miejsce w czerwcu 2025 roku w Opolu.